Datum: 28-06-2019
Tja, ehm, nou, dat ben ik dus, Alice van Oord, een docente (62 jaar) uit Groningen die intussen al aan zeven weekenden heeft meegedaan voor Kikarow. Dat ga ik nog tweemaal doen: 7/7 val ik in voor iemand met een sleutelbeenbreuk en roei ik mee van Muiden naar Amsterdam-Noord de Oranjesluizen (over het IJsselmeer!) en ook de laatste dag roei ik mee met Sonja in een groep uit Uithooorn van Weesp naar Utrecht simpelweg om erbij te zijn.
Mijn hart sprong meteen op toen via De Hunze het bericht over mogelijke centrale inschrijving op mijn elektronische deurmat plofte, want de beelden van mijn leerlingen die deze vreselijke ziekte kregen en hebben doorstaan tot nu toe, laten mijn ‘inward eye’ nooit meer los. Ik zie nog het petje op het doorschijnende, dapper lachende gezicht of de voet die tijdens een voor hem laatste toets in de brugklas op de maat van het drumstel meetikte in zijn gymp. En dan daarna, LA TER, dat kun je alleen maar voelen als je het meemaakt. “Ja, natuurlijk, je hebt nog niet alle energie terug, maar hou vol, dat komt, vast” , tja of gewoon nooit meer en wat komt er allemaal nog meer nooit meer of wat krijg je er ongevraagd bij geserveerd als je gered wordt uit de klauwen van deze ziekte?! Hier moet meer onderzoek naar gedaan worden: voor kinderen liggen de kaarten, de consequenties wel echt anders dan voor volwassenen: die hebben soms gewoon al kinderen … Een kind dat zijn ouders heel verdrietig ziet terwijl het zelf soms sterker in z’n schoenen staat, of schoen… Hoe zal jij zijn ‘als’ jij vader of moeder bent later? Dit specialistische onderzoek moet het geld krijgen dat ervoor nodig is en daarom gaf ik me op.
Ja, dat is me wel eens vaker gevraagd. Ik ben iemand van ‘con amore’, niet half maar heel en bood al mijn roeikwaliteiten aan: marathonervaring, meerdere dagen achter elkaar, op stromend water, op zee, alle vereiste stuurexamens want roeien op stromende rivieren is geen ‘flauwekulstje’. Ook zei ik dat ik alle weekenden vrij zou houden als invaller om desnoods op de vooravond van een vertrek nog aan te kunnen komen rijden in mijn blauwe campertje VW T4 om ter plekke te overnachten: alles bij me. En toen bleek ik eerst vijf weekenden te zijn ingedeeld als centrale roeier, dus tien dagen: een mooi verkoopgetal voor mijn sponsoren: tien keer €1.00 is €10 per persoon of gezin van de leerlingen en collega’s van mijn school. Ik gaf op dat ik dacht wel €1500 of €2000 te kunnen ophalen in m’n eentje! Later was er inderdaad uitval en werden het eerst zeven en inmiddels negen van de veertien weekenden, de laatste twee slechts een dag – tot nu toe.
Allereerst de kikamensen, want wij hebben er geen idee van wat zij hebben doorgemaakt en nog steeds doormaken. Menige keer stond ik met dik kippenvel over mijn hele lijf en een hand op een arm of schouder op de Tjecrk Hiddes, ontroerd door een mij toevertrouwd verhaal. Je zal maar een ventje van vier hebben dat twee van die vier jaren chemo heeft gehad!
Ook de organisatoren van nu, de jonge honden van toen in 2005 die “even voor KIKA in estafette in ‘The Vin’naar Engeland roeiden en intussen ‘papa!’ zijn, en nu meteen “Ja” zeiden toen Albert aangaf dat hij ‘een nieuw ideetje” had , ook zij zijn mij bijgebleven. Geweldig hoe zij, ieder in hun eigen stijl, alles gladstreken wat opkwam als bultje, hoe ze de verenigingen allemaal met de neuzen dezelfde kant op hebben gekregen, soms zelfs pas op een later moment dan in de officiële planing stond: HEEL KNAP! Al mijn hoeden gaan voor hen af en daar heb ik een doos vol van. En de hoogste hoed is voor Albert en zijn lieve Loes: jullie vergeet ik ook nooit meer.
Daarnaast schouder aan schouder de bemanning van de Tjerck Hiddes: mannen van formaat, sympathiek en bloedserieus als het om veiligheid en verzorging ging: ‘jongens’, geweldig! En ik hoop het laatste traject nog een stukkie met julie mee te kunnen varen.
Verder mijn opvang en alle onthalen bij de roeiverenigingen: zo zorgvuldig meedenkend om mij te laten camperen en weer terug te krijgen bij mijn auto want een groot deel van de roeierij was honderden kilometers van huis dus ik moest ook weer terug want om 6.00 uur ging ‘s maandags mijn wekker om op tijd voor de klas te kunnen staan.
Bovendien waren enkele ontvangsten van ‘the Vin’ GEWELDIG EN OUT OF THE BOX; ik heb wel letterlijk met mijn mond wijd open gestaan omdat ik niet kon geloven wat ik meemaakte. Zoals tegen Albert is gezegd: dit evenement heeft van heel roeiend Nederland één grote familie gemaakt!! Wat een positieve beweging heb ik gezien: iedereen ging vol energie dezelfde kant op: heel bijzonder. Dat zou in Nederland en in iedere werkkring veel vaker moeten worden uitgelokt: WAUW!
Tenslotte het water: ONTZAG kreeg ik ervoor door een stuk Hollands Diep, de Waal en het Lauwersmeer! Wow, bij het eerste water de hoogte van een golf die kon ontstaan uit de langs ons varende vrachtschepen. Bij de Waal waren het de langs en net over de boorden likkende golven waarbij je voelde: geen seconde buiten de boot want dan ga je eraan. Dat The Vin echt heel veilig is, bleek wel op het Lauwersmeer, waar we tegen de stampende golven in geen meter vooruit kwamen; je had het appje van onze route moeten zien: stomdronken, echt! Daar had wel de angst om de ons volgende roeimaatjes me bij de keel maar wat is daarmee alles goed afgelopen: ik zucht er weer van. Dokkum hadden we nooit op eigen kracht gehaald en ook de kou kreeg sommigen flink in de greep: onder de warme douche!
Houd alle positieve energie van dit evenement voor altijd in je hart om haar op de juiste momenten in te zetten voor een nieuwe, grootse uitdaging! Ik hoop uit de grond van mijn hart dat onderzoekers van de LATER-studie vinden waarnaar ze op zoek zijn en dat we dus die €500.000 binnen hebben gehaald met z’n allen. Tot bij de BBQ en dan pas weet ik of ik mijn €2000 heb gehaald: zit nu op €1460,95.
Alice