Laatste etappe 

Dit weekend is The Vin nog naar Het Spaarne gevaren en verder over de Ringvaart naar Amsterdam, waar uiteindelijk is afgemeerd bij Willem III. Het laatste deel van de monstertocht door Nederland voert The Vin vandaag via de Weespertrekvaart naar Driemond en na het oversteken van het Amsterdam-Rijnkanaal met veel begeleidende boten over de Vecht naar Utrecht, waar de slotmanifestatie plaats vindt.

1 2 ►

Op 17-7-2019 om 22:50 schreef Maarten Peters Projectondersteuner KiKaRoW rondje NL:

Dit weekeinde heeft iets dubbels. Het was een mooie afsluiting van een lang traject maar tegelijkertijd is Chris Gispen ons ontvallen. Samen met Albert was hij verantwoordelijk voor de opstart van KiKaRoW rondje NL druk doende met de route en hij zorgde dat we goed verzekerd op weg gingen. Het is alsof we een familie-lid kwijt zijn.

Op Zaterdag-ochtend leek er (in overdrachtelijke zin) geen wolkje aan de lucht te zijn. Toen Albert en ik om zeven uur bij de ZZV kwam zaten drie bruine koppen van het Reddingsmuseum al aan het ontbijt. We genoten van de warme croissants en de verse jus. De roeiers kwamen één voor één binnendruppelen. Na zoveel weekeinden liep de uitleg soepel. Iedereen trok zijn shirt en reddingvest aan en het protocol van de portofoon werd getest. Om acht uur vertrokken we samen met twee C-boten richting Noordzee kanaal. Ik kende de ploeg van de vorige keer en de Tjerk Hiddes voelt als een tweede thuis waar ik nu het derde weekend op mee vaar. Vanaf Zaandam is het maar een klein stukje richting Noordzeekanaal en dat is het moment de 26 ton staal een stuk zekerheid geeft als een grote coaster achterop komt. Via de groeps-app worden alweer de eerste foto’s gedeeld en in de verte zien we Spaarnewoude. The Vin neemt soepel de golven van de voorbij varende coaster en de stuur zit vorstelijk in de rood-lederen fauteuil en krijgt soms de wimpel in zijn gezicht. De ploeg neemt regelmatig pauze om wat te drinken en na een drie-kwartier neemt de laatste ZZV-C4 afscheid van ons. We lopen netjes op schema.

Zijkanaal-C duikt op aan bakboord en the Vin vraagt netjes om over te  steken. We passeren de A9 en in de verte zien we het pittoreske Spaarndam opduiken. Op dat moment hebben we al een paar keer een licht buitje over ons heen gekregen maar het loopt soepel. In de sluis stappen de eerste wissels op de Tjerk. Buiten de sluis wordt gewisseld en de vertrekkende wissels worden netjes door een grote sloep naar de kant gebracht. Inmiddels is er een grote groep boten van het Spaarne aangeschoven. Dat maakt ook nu weer grote indruk. Terwijl ik op het voordek sta zie ik allemaal vriendelijke gezichten die het initiatief van harte ondersteunen. Het is nog even spannend bij de Mooie Nel. Ik was mij niet goed bewust van het schema van het Spaarne. Ook hier is het geven en nemen en dan blijkt alles uiteindelijk soepel te lopen. De brugwachters in Haarlem waren ons goed gezind. Geen video bediende bruggen maar twee grote kerels die op hun zwarte dienstfiets van brug naar brug reden. Het verschil kon niet groter zijn met het begin van onze tocht. Toen voeren we op het brede kanaal met zijhavens die een paar honderd breed waren. Nu voeren we op het smalle meanderende Spaarne met aan weerszijden 16e en 17e eeuwse gevels. Op het NZ-kanaal kon de The Vin lekker door roeien. Hier moesten ze veel inhouden totdat de Tjerk onder de openstaande brug konden doorvaren.

Roeivereniging Het Spaarne had het grootst aangepakt met een mooie introductie en een uitgebreid dankwoord aan alle vrijwilligers. Ze waren een jaar bezig geweest met diverse activiteiten en o.a. door een Kika Academy hadden ze 16.334€ verzameld. Na een sublieme gazpacho gingen we snel weer op pad met een nieuwe ploeg richting ringvaart van de Haarlemmermeer. We kregen weer een mooie uitgeleide en de nieuwe ploeg zette er de vaart in. Tijdens dit stuk voer Manita met ons mee. Zij leidt de LATER-poly en vertelde enthousiast over hoe ze samen met Marry vanuit Rotterdam naar Utrecht gekomen was. Bij Halfweg/Zwanenburg zouden drie wissels staan. Dat klopte, maar ze stonden wel op twee plekken en Manita moest ook nog van boord. Dit resulteerde in een vertraging en de ploeg van de Tjerk werd zenuwachtig. De brugwachters in Amsterdam openen geen bruggen meer na zes uur en de Tjerk moest helemaal via de Kostverlorenkade naar het IJ varen en weer terug over de Amstel. De Geertje II bracht uitkomst vlak voor de Nieuwe Meer. Ik stapte over naar de Geertje II, bekend van de eerste drie weekenden. Heel belangrijk; ik wist dat de gastvrije Mary de koelkast van de Geertje II altijd goed 
vult. Bij de sluizen van de Nieuwe Meer werden we ontvangen door een groot aantal bekenden van Michiel de Ruyter en familie. Dat blijkt ook achteraf het laatste moment dat we Chris zagen en spraken. Tien minuten nadat hij ons uitzwaaide heeft hij een hartstilstand gekregen en sinds dat moment hij is nooit meer bij kennis gekomen. Wij voeren 
door; onwetend van het drama wat zich toen afspeelde.

Ook nu was een sluis het moment waar een grote aantal roeiboten zich bij ons aansloten. Het ging nu via de Stadion kade langs roeivereniging de Amstel naar Willem III. In een colonne van roeiboten, sloepen maar ook een stel suppende dames die een vrijgezellenfeest vierden, voeren we langs bekende wateren. Na een lange dag kwam de Utrechtse brug in het zicht met daarachter de steiger van Willem III waar zich inmiddels een grote groep verzameld had met o.a. leden van de Hoop. Men vertelde hoe zij destijds ook aangestoken waren door het Albert-virus en ook hier mochten we een mooie cheque ontvangen van €10.001,– Na een prima ontbijt en super-lunch kregen we ook nog eens copieus diner voorgeschoteld. Die avond kregen we van Jan-Koen het aangrijpende verhaal te horen dat zich op de parkeerplaats bij de Nieuwe Meer had afgespeeld en de onzekere toekomst van Chris. Dan realiseer je ook hoe we naar elkaar gegroeid waren.

De Zondag-ochtend begon vergelijkbaar als de vorige dag met een uitgebreid ontbijt. De twee koks konden trots zijn op hun resultaat.  Alle  roeiers stonden klaar en vertrokken om half-acht voor een van de langere tochten. De vraag was nog of we het zouden halen met alle bruggen, obstakels en diverse PR-momenten. Immers de planning met de sluis in Utrecht gaf weinig ruimte. Dit zou een dag zijn met veel KiKaRoeiers, survivors die ooit van de kanker genezen waren, al was het duidelijk dat veel van hun daar een prijs voor hebben moeten betalen. Charlotte vertelde over haar beperkingen maar ook over de twee vrolijke cadeautjes die ze heeft ontvangen en Jaap wees naar zijn zwangere vrouw die mogelijk op het moment van schrijven al bevallen is. De lachende foto’s spreken boekdelen. Vlak voor Weesp zwaaiden de roeiers van Willem III en de ‘Hoop’ ons succes voor de rest van de route.

De oversteek naar het A’dam Rijn kanaal leek nog bijna gevaar te lopen aangezien een ‘video’ brugwachter nors reageerde op ons verzoek via het ge-eigende kanaal. Wij moesten even wachten. Even later bleken dat er maar vijf minuten te zijn en konden wij door en kregen we een paar grote binnenvaartschepen in het vizier die dreigend op ons afvoeren.  
Gewoon wachten. Dan blijkt maar weer The Vin prima om kan gaan met klotsend water en even later voeren we door Weesp. Daar wachtte ons een volgend obstakel. Door een brand bleef een brug nog een kwartier open terwijl een grote groep van RV Weesp op ons wachtte. Er voer inmiddels een groep sloepen mee. Eén van hen bracht mij richting de roeivereniging waar we warm ontvangen werden. Zij weten wat het betekent als je dochter met kanker geconfronteerd wordt. Mooi dat Julie ook bij Weesp mocht instappen en dat R.V. Weeps € 9.679,– aan KiKaRoW mocht doneren.

Lees voor deel 2 verder onder de foto’s

1 2 ... 4 ►

De Zondagochtend begon vergelijkbaar als de vorige dag met een uitgebreid ontbijt. De twee koks konden trots zijn op hun resultaat. Alle  roeiers stonden klaar en vertrokken die ochtend om half-acht voor een van de langere afstanden. De vraag was nog of we het zouden halen met alle bruggen, obstakels en diverse PR-momenten. Immers de planning met de sluis in Utrecht gaf weinig ruimte.

Dit zou een dag zijn met de meeste KiKaRoeiers, survivors die ooit van de kanker genezen waren, al was het duidelijk dat veel van hun daar een prijs voor hebben moeten betalen. Charlotte vertelde over haar beperkingen maar ook over de twee vrolijke cadeautjes die ze heeft ontvangen. Jaap wees trots naar zijn zwangere vrouw die mogelijk op het moment van schrijven al bevallen is. De lachende foto’s spreken boekdelen.

Vlak voor Weesp zwaaiden de roeiers van Willem III en de ‘Hoop’ ons uit en wensten ons succes voor de rest van de route.

 

De oversteek naar het A’dam-Rijnkanaal leek nog bijna gevaar te lopen aangezien een ‘video’ brugwachter nors reageerde op ons verzoek om de brug te openen. Wij moesten wachten. Even later bleken dat er maar vijf minuten te zijn en konden wij door. Vrij snel kregen we grote binnenvaartschepen in het vizier die dreigend op ons afvoeren. Gewoon wachten. Dan blijkt maar weer dat de The Vin prima om kan gaan met klotsend water en even later voeren we door Weesp. Daar wachtte ons een volgend obstakel. Door een brand bleef een brug nog een kwartier open terwijl een grote groep van RV Weesp op ons wachtte. Er voer inmiddels een groep sloepen mee. Eén van hen bracht mij richting de roeivereniging waar we warm ontvangen werden. Zij weten wat het betekent als je dochter met kanker geconfronteerd wordt. Mooi dat Julie ook bij Weesp in The Vin kon stappen en dat R.V. Weeps €9.679,– aan KiKaRoW doneerde.

 

Marco had de dag daarvoor de Utrechtse en Amsterdamse reddingsbrigade’s aan de telefoon gehad om ons het laatste traject te begeleiden. De Tjerck en de Geertje II zouden te veel door de bruggen opgehouden worden. Drie in survivalpakken uitgedoste heren wachtten mij op om in een oranje sloep te stappen. Iedereen stond te trappelen om het laatste traject aan te vangen. The Vin was inmiddels op pad en iedereen zwaaide hen uit. Julie en haar broer Berend zetten er behoorlijk de vaart in. Hun boeg sneed soepel door het water terwijl de sloep er doorheen ploegde en een gigantische hekgolf achterliet. Die middag moest ik veel uitleggen aan alle roeiers waarom wij toch zo hard voeren. Achter mij zag ik regelmatig dat een hekgolf bij een roeiboot over de rand spoelde.

 

De sfeer werd die middag nog versterkt door een vrolijke band die vanaf het balkon op het varende PR huisje van de gemeente Weesp voer. De boeg verklaarde later waarom zij zo genoot. Ze had de band zelf geregeld.

Alles liep verrassend goed op schema het was duidelijk dat Marco achter de schermen er goed voor zorgde dat de wisselploegen op tijd klaar stonden. We passeerden diverse bruggen, genoten van uitzicht op de fraaie ‘buitens’ langs de Vecht en de knusse dorpjes.

 

Bij het Galjoen wachtte ons nog een ontvangst en een van de laatste cheques. De kleine club had toch maar mooi weer € 3400,–  bij elkaar verzameld. De stuur stond te glunderen toen ze de cheque in ontvangst nam, maar werd gevraagd om snel weer in te stappen opdat we het strakke schema haalden.

Met een grote groep voeren we verder over de Vecht samen met roeiers uit Utrecht.

Bij Maarssen voegde zich een RIB van de reddingsbrigade bij ons. Hun tweede boot was spontaan meegekomen en was gratis ter beschikking gesteld. Ook deze vrijwilligers waren onder indruk van de vele roeiboten. Utrecht naderde snel en ik las verbaasd dat het een uur duurde om te schutten. De sluis blijft een half uur open om in één keer veel boten te schutten. Het kost weinig voorstellingsvermogen om je voor te stellen hoe het is om twintig roeiboten in een sluiskolk te hebben. Aan de kant herkende ik veel blauwe hoody’s met KiKaRoW logo’s, families waren op komen draven en er waren genoeg mensen die van het krioelende schouwspel genoten. Charlotte en Jaap kwamen ons weer versterken en de laatste bananen werden over gegooid om de laatste koolhydraten aan te vullen. Na de sluis ging het over de voormalige slotgracht naar het eindpunt. Het was zaak om zoveel mogelijk tegenliggers te verzoeken om aan de stuurboordzijde stil te liggen of iets langzamer te varen. Het gas ging regelmatig naar voren waardoor we in plané over het water scheerden. Ik geef toe dat we hier en daar iets te hoge golven maakten, maar iedereen reageerde wel positief als we vroegen om even plaats te maken. The Vin kon goed doorvaren al werd de lint van boten aardig uit elkaar getrokken.

 

Vlak voor de Driewerf kwam een brede Wherry aanvaren en daar zat Marry met een blauwe hoody. Volgens mij was ze beduusd van hetgeen zij te weeg gebracht had. Dat het PMC met het project LATER tot deze omvang zou leiden had zij zich waarschijnlijk niet kunnen voorstellen.

Er werd nog even kort gewacht op de achterblijvende boten en toen voer de vloot naar het vlot waar een rode loper voor de roeiers wachtte. Mariette verraste ons nog met een ere-rondje alvorens ze aanlegde. De tocht was klaar. We waren precies op de geplande tijd aangekomen, 14 traco’s hadden voor 14 weekeinden de route uitgestippeld. De Tjerck had ons door heel Nederland gevolgd. We hadden nooit zoveel verenigingen gezien en zoveel mensen leren kennen. Op dat moment waren we echter nog bezig te midden van de chaos op het vlot. The Vin moest nog op de aanhanger en waar waren toch al die zwemvesten.

 

Even later werd de regie overgenomen door Driewerf. Uiteraard werden alle leden bedankt voor hun inzet van KiKaRoW (alleen al de barbeque vergde een gigantische organisatie). Albert kreeg de mooie cheque met € 14.586,33 overhandigd, waarna we genoten van het indrukwekkende optreden van Lisanne Spaander. Het moet slopend geweest zijn om de 287 behandelingen in één jaar te ondergaan. Bewogen keek zij de zaal rond terwijl ze haar verhaal vertelde. Her en der werden traantjes weggepinkt. We moesten even een brok wegslikken alvorens de afsluiting kon plaatsvinden.

Marry en Diana Monissen (voorzitter RvB PMC) werden naar voren gehaald om de cheque met het definitieve bedrag in ontvangst te nemen. Het was Adri gelukt om alle overmakingen en toezeggingen goed te administreren.

Op de cheque stond het mooie bedrag van € 322.269,–. MSD zou KiKa nog een bedrag van 22.000 Euro overmaken. Marry en Diana benadrukten hoe het bedrag een mooie bestemming krijgt, ook wijzend op de survivors in de zaal. Albert benadrukte nogmaals de inzet van alle vrijwilligers en er werd enthousiast geklapt om iedereen bedanken. Volgens mij klapte iedereen voor zichzelf, want iedereen aanwezig had wel een kleine of grotere bijdrage geleverd.

 

Op het terras stond de barbeque klaar en iedereen vond een plekje om terug te blikken op de afgelopen 14 weken. Pas op dat moment hoorden velen van de hantstilstand van Chris en keek iedereen bezorgd toen ze het hele verhaal hoorden. De uitkomst was op dat moment nog ongewis. Ondanks de zorgen over Chris heerste er een uitgelaten sfeer, want we hadden met z’n allen, samen met Chris, laten zien waar een grote groep toe instaat is.

 

Charlotte en haar partner glunderden nog steeds; het levend bewijs van het nut van ons project.